అందరూ అన్నారు ....

ప్రేమలో పడితే మాటలు రాకున్నా కవిత్వాలు రాస్తారని ...

కూనిరాగాలు రాకున్నా పాటలే వస్తాయని ....

నిజంగా ఇది సాధ్యం ఔతుందా అని అనిపించేది .....

అందరూ చెప్పారు ...

నిండు జాబిలిలో నిండైన తన మోము కనిపిస్తుందని ...

గాలి వీచినా తన కురుల సోయగమే తనని పలకరిస్తుందనీ ....

నిండు తుఫాను గాలేదో చల్లని మబ్బుల జల్లేదో అర్థం అవదనీ ....

కారు చీకటి కైనా నిండు జాబిలికైనా తేడా తెలియదనీ ....

అరిటాకు చప్పుల్లైనా ప్రేయసి నడిచే మువ్వల సవ్వడే అనిపిస్తుందనీ ....

అందరూ  అంటుంటే అనిపించింది ఇది సాధ్యమేమో అని  ....

అలా అని తలిచి ఏదో తీయగా రాద్దామని చూస్తుంటే అనిపిస్తుంది ...

మదిలో ఉంది ,,,,

తన పేరు.. తన జ్ఞాపకాలు ... తన మాటలు ....

నిన్న అని మొన్న అని తేడా లేకుండా అన్నీ నా హృదయమంతా అల్లుకుపోయాయని  ...

రాయడం రాదు అంటూనే తలచినవన్నీ పేరిస్తే ....

మరు జన్మకి జ్ఞాపకంగా నిలిచిపోతుంది నా ఈ ప్రేమకావ్యం ...

వద్దు ... తను నను చేరదు అని మదినిండా ఆలోచనలు తిరిగినా ....

తనని వద్దంటూనే నా మనసు మౌనంగా వెతుకుతుంది తన కై .. తన ఆచూకికై  .... తన ప్రేమకై ...

మౌనంగా నేను రాస్తున్నా ఈ కావ్యాన్ని  .... కావ్యమా లేక ప్రేమ లేఖా ... తనే చెప్పాలి  !!